Είναι κάτι μέρες που ( ή μάλλον πρωϊνά ή μήπως είναι κάτι γαμημένα βράδια που δεν μπορείς να κοιμηθείς και αναγκάζεσαι να κάνεις πους απς και κοιλιακούς μέχρι να κουραστείς, να ανέβουν τα επίπεδα ενδορφινών και τελικά να πέσεις ξερός στο κρεβάτι για ύπνο) σκέπτεσαι παραπάνω από όσο πρέπει.
Αυτό το όργανο που έχεις για να λύνεις πράξεις, κάνεις πειράματα, να μαγειρεύεις, να παίζεις, να ψάχνεις, να διαβάζεις, να μιλάς, κλπ, αναπτύσσει μια ενδόμυχη υπερανεπτυγμένη υπαρξιακή άποψη επηρεασμένη από την ίδια την φιλοσοφία του υλισμού και του υπαρξισμού με ψήγματα φαινομενολογίας.
Και σε αυτό ακριβώς το σημείο αρχίζει το συνειδητό να παρερμηνεύει τα πράγματα αντιπαραθέτοντας με καθημερινές ανούσιες απαντήσεις στο μυαλό.
Όλος αυτός ο εσωτερικός διάλογος δημιουργεί μια βεβαρημένη με σκέψεις φιλοσοφίας, αποπνικτική ατμόσφαιρα που σου προσφέρει αισθήματα μισαλλοδοξίας φανατισμού, μακιαβελισμού και βασιλοκρατείας.
Έτσι ξεκινά να προάγεται μία αναλγησία ως προς τον συνάνθρωπό σου, που οδηγεί στο σφαγείο την καθημερινή υπόσταση της λιποψυχίας σου, μέσω ενός δαιδαλώδη λαβύρινθου καθώς παράχθηκε από την ίδια σου τη συνείδηση για να σε κρατήσει στα κίβδηλα συναισθήματα της παραδείσιας ονειρεμένης μη ποιοτικής ζωής του υπερκαταναλωτισμού που προβάλλεται από ένα σύστημα που προβάλλει εικόνες, ήχους και μας έχει οδηγήσει σε έναν πλασματικά υπαρκτό κόσμο .
Μέσα σε αυτήν την αντιδικία του βεβαρημένου σου μυαλού υπάρχουν στιγμές έξαρσης και ανάπτυξης συναισθημάτων αυτομίσους , φθόνου και εκδίκησης ως προς το μη αποκτημένο, το μη αληθινό , το αναπόφευκτα λατρεμένο, αυτό που πάντα νόμιζες ότι δεν το είχες αλλά στην πραγματικότητα αυτού του κουρασμένου μικροκόσμου που έχεις δημιουργήσει ποτέ δεν υπήρξε.
@ Konstantir
I'm mind-fucking you right now.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου