Πρόλογος

Σκοτάδι, ακούγεται κάτι σαν βόμβος,ξαφνικά ανοίγεις τα μάτια ,κοιτάς τριγύρω και βλέπεις ένα δωμάτιο. Κάτι σου φαίνεται οικείο σε αυτό το δωμάτιο αλλά δεν είσαι σίγουρος αν είναι δικό σου. Σηκώνεσαι, παραπατάς, προχωράς,βρίσκεσαι σε ενα άλλο δωμάτιο που ίσως ειναι η κουζινα. Βλεπεις μια βρύση, βρέχεις το πρόσωπό σου κ νομίζεις οτι νιώθεις καλύτερα, πίνεις νερό και πηγαίνεις σε ένα αλλο δωμάτιο με μια τηλεόραση, την ανοίγεις. Αρχικα δεν βλέπεις τίποτα αλλά ξαφνικά εμφανίζεται ένα καναλι, δεν σου θυμίζει κάτι , μάλλον είναι ώρα των ειδήσεων γιατί δείχνει κατι καταστροφές που γίνονται καθημερινά σε όλο το κόσμο. Όπλα, στρατός, παλαβοί να τρέχουν απο εδώ κ απο εκεί, μόνο που αυτή τη φορά είναι κάπως αλλαγμένο καθώς δείχνει ωμή βία, εικόνες φρίκης που συνήθως τα κανάλια τις καλύπτουν κ δεν το δειχνουν όπως ακριβως ειναι -κάτι δεν πάει καλά- κλείνεις την tv βλέπεις μια πόρτα και πιστεύεις οτι σε οδηγει στο δρόμο.Την ανοίγεις και ξαφνικά βρίσκεσαι στο δρόμο, καμιά ψυχή δεν υπάρχει όμως, δεν ξέρεις τι ωρα ειναι αλλα μαντευεις οτι ειναι μεσημέρι καλοκαιριού γιατι κάνει αφόρητη ζέστη.

Προχωράς, βγαίνεις απο τον παράδρομο που ήσουν κ φτάνεις στο κεντρικό. Το τοπίο ξαφνικά αλλάζει. Υπάρχει ένας συνεχής θόρυβος από όπλα,φωνές,κραυγές,κλάματα,τανκ,κρότους και σειρήνες. Καθώς ψάχνεις με την ματιά σου να καταλάβεις που βρίσκεσαι και τι γίνεται, βλέπεις ότι ένας όχλος έρχεται προς το μέρος σου, στρατιώτες, πολίτες, παιδιά. Όλοι τρέχουν προς εσένα, ουρλιάζουν ,ποδοπατούνται. Κάποιοι στρατιωτες που έχουν όπλα γυρίζουν κ βαράνε με τα όπλα τους για να σταματησουν οτι τους κυνηγάει. Σε οσους τελειώνουν οι σφαίρες, πετάνε τα όπλα τους και τρέχουν ακόμα πιο γρήγορα. Τι είναι αυτό από το οποίο τρέχουν να σωθουν; Μέσα σε δευτερόλεπτα καταλαβαίνεις οτι κι εσύ τρέχεις ανάμεσα , τρέχεις για να μην ποδοπατηθείς, τρέχεις γιατί ο φόβος του όχλου πέρασε σε εσένα. Τρέχεις, τρέχεις, τρέχεις αλλά δεν ξέρεις τι σε κυνηγάει. Δίπλα σου βλέπεις γνώριμες φάτσες συμμαθητές από το δημοτικό, το γυμνάσιο και το λύκειο, παιδιά που γνώρισες σε κατασκηνώσεις. Όλοι τους φαίνεται να έχουν τον ίδιο τρόμο στο προσωπό τους.Ρωτάς να μάθεις τι έγινε, από τι τρέχουν να σωθούν αλλά κανείς δεν απαντάει,μόνο φωνάζουν, ουρλιάζουν ή λαχανιάζοντας σου κάνουν ερωτήσεις ή λένε κουβέντες που δεν βγάζουν νόημα.
Κάτι νιώθεις, "ΞΥΠΝΑ" ,πόνος , παλεύεις, "ΞΥΠΝΑ" γίνεσαι κύριος των συναισθημάτων σου, "ΞΥΠΝΑ" , λίγη προσπάθεια ακόμη και θα τα καταφέρεις, πιέσου, "ΞΥΠΝΑ", ξεφεύγεις, ναι , ξαλαφρωνεις . Ναι , βρίσκεσαι στην πραγματικότητα, ΝΑΙ. Αισθάνεσαι κουρασμένος ,σηκώνεσαι , όχι , κάτι δεν πάει καλά , δεν είναι φυσιολογικό, δεν βλέπεις καλά, σκοτεινιάζουν όλα, χάνεσαι.

Τα μάτια ανοίγουν βαριά...

by konstantir